بوفه کور پرنده همیشه غم خونه همیشه پشت این خرابه مهمون بوف کور همیشه نفرینی و مترود همه میراث تو از زندگی غم بود نه پر ستویی که فکر لونه باشی چکاوکی که دو پرش بهاره بوف کوری همنشین شب وحشت غم خور خرابه های خشت پاره کسی درد تو تو هیچ قصه نبرد واسه بغضت همیشگی شعری نسرود واسه تو بوفه همیشه در به در حتی جای تو یک قفس نبود خوب تو هم پرنده بودی ای غریب چرا هیشکی این حقیقت و نخواست چرا آسمون به تو جایی نداد
آسمون که عاشق پرنده هاست مرغ نفرینی تاریخ شبونه بی کسی منم مثل می مونه باز تو خوشبختی مثل من کسی داری واسه از ای تو مرئید به خونه اما هیشکی واسه من غم نخورده ارزشم ارزش برگ بادآورده اونکه می گفت با من حتی غم رو توی یک گوشه دفترش نبرده
