پر و بالش خونین، خسته از راه دراز گاه نزدیکِ زمین، گاه در اوج بُوَد در پرواز آمده از سدگانی بس دور از ستم‌های فراوان رنجور کی شود تا که دگربار گشاید پر و بال؟ سایه‌گستر شود از آن سوی دریای پرآوازه‌ی پارس بر میان‌رودان تا فراسوی ارس سرزمین اران، زادبوم مادان وز دگر سو بر فراز سیستان و مُکران بر سمرقند، بلخ و بخارای سترگ بر هرات و بر مرو، بر خراسان بزرگ ز کنار سیستان تا به خوارزم و تخار روی البرز بلند تا فرارود تا به سرسبز فلات پامیر تا بدان‌جا که فرود آمده تیر از کمانِ آن کمان‌دار دلیر تا بگیرد کی اوج به امید یزدان ایران...
