هرگز نمی شد باورم این برف پیری بر سرم سنگین نشیند چونین من بودم و دل بود و می
آواز من آوای می هر گوشه می زد طنین اکنون منم حیران ز عمر رفته سرگردان ای خدای من
با این تن خسته هزارانناله بنشسته در صدای من ای عشق نافرجام من رفتی کجا؟ ای آرزوی خام من رفتی کجا؟ آن دوره آشفتگی های تو کو؟ ایعمر ناآرام من رفتی کجا؟ تو بخوان شب همه شب برایم ای مرغ سحر که دل خسته من درآمد از سینه به در تو سبکبالی و من اسیر بشکسته پرم تو پر از شوری و من ز عالمی خسته تنم تو بخوان تو بمان به گوش اهل جهان که خبر شود از شتاب این کاروان
