غروب یک ستاره دنیامو زیرو رو کرد؛ دلم تو اوج تردید فقط یه آرزو کرد کاشکی سفر میرسوند ما رو به بی نهایت؛ اما حالا جاده ها میره به سمت غربت همخونه ی قدیمی سقفمو از من نگیر؛ تو واژه بودنی؛معنی رفتن نگیر شاید که لحظه هامون غریبه باشه با هم؛ نگو که فرصتی نیست؛نگو آخر راهم تو این غروب دلگیر ای از ترانه لبریز؛ نذار بپیچه اینجا بوی غریب پاییز...
