من سکوت خویش را گم کرده ام گم شدم در این هیاهو گم شده ام من که خود افسانه می پرداختم عاقبت افسانه ی مردم شده ام عاقبت افسانه ی مردم شده ام
ای سکوت ای مادر فریادها ساز جانم از تو پر آوازه بود تا در آغوش تو راهی داشتم چون شراب کهنه شعرم تازه بود چون شراب کهنه شعرم تازه بود
در پناهت برگ و بال من شکفت تا مرا بردی به شهر یادها تا در آغوش تو راهی داشتم چون شراب کهنه شعرم تازه بود چون شراب کهنه شعرم تازه بود
من سکوت خویش را گم کرده ام گم شدم در این هیاهو گم شده ام من که خود افسانه می پرداختم عاقبت افسانهء مردم شده ام عاقبت افسانهء مردم شده ام عاقبت افسانهء مردم شده ام عاقبت افسانهء مردم شده ام
