شد زغمت خانه ی سودا دلم در طلبت رفت به هر جا دلم از طلبِ گوهرِ گویای عشق موج زند ، موج ، چو دریا دلم گر نکنی بر دل من رحمتی وای دلم ، وای دلم ، وای دلم در طلبِ زهره رخ ماهرو می نگرد جانب بالا دلم روز شد و چادر شب می درد در پی آن عیش و تماشا دلم گر نکنی بر دل من رحمتی وای دلم ، وای دلم ، وای دلم آه که امروز دلم را چه شد دوش چه گفته است کسی با دلم از دلِ تو در دل من نکته هاست آه چه ره است از دل تو تا دلم گر نکنی بر دل من رحمتی وای دلم ، وای دلم ، وای دلم
