من شمعم شمع شبانه در عالم گشته فسانه همه جا خود را می سوزم که شب یاران افروزم می سوزم تا به سحرگه از رازم کس نشد اگه خوش و بی پروا می سوزم که ز سر تا پا می سوزم نه وفا داری نه وفا خواهی که به قلب من ببرد راهی چو جان من افروزد همه خودبینی همه خودخواهی نشود پیدا دل اگاهی ز من وفا اموزد
من و شب و پروانه من و دل دیوانه به اشک و اتش خرسند تو حال من کی دانی که خود نباشی چون من به عشق رویی پابند
اگر چو اتش می سوزم شبها چو شمع گریان می سازم شبها خوشم که با غم می سازم تنها وای از هرمان
من در راه محبت پا از سر نشناسم وز اتش نکنم پروا یک امشب را با شادی می سوزم تا که شود فردا دل من ز وفا می سوزد که وفا به شما اموزد در این دنیا
من و شب و پروانه من و دل دیوانه به اشک و اتش خرسند تو حال من کی دانی که خود نباشی چون من به عشق رویی پابند
