سال ِ بي‌باران جُل‌پاره‌يي‌ست نان به رنگ ِ بي‌حُرمت ِ دل‌زده‌گي به طعم ِ دشنامي دشخوار و به بوی تقلب.
ترجيح مي‌دهي که نبويي نچشي، ببيني که گرسنه به بالين سر نهادن گُواراتر از فرودادن ِ آن ناگُوار است.
سال ِ بي‌باران آب نوميدی‌ست. شرافت ِ عطش است و تشريف ِ پليدی توجيه ِ تيمم. به جِدّ مي‌گويي: «خوشا عَطْشان مردن، که لب تر کردن از اين گردن نهادن به خفّت ِ تسليم است.»
تشنه را گرچه از آب ناگزير است و گشنه را از نان، سير ِ گشنه‌گي‌ام سيراب ِ عطش گر آب اين است و نان است آن!
