سیمین بَری گل پیکری آری از ماه و گل زیبا تری آری همچون پَری اَفسونگری آری دیوانه رویت منم چه خواهی دگر از من سرگشته کُویَت منم نداری خبر از من هر شب که مه در آسمان گردد عیان دامن کشان گویم به او راز نهان که با من چه ها کردی به جانم چه ها کردی هم جان و هم جانانه ای اَما در دلبری اَفسانه ای اَما اَما زمن بیگانه ای اَما دیوانه ام خواهی چرا تو ای آفَت دلها آزرده ام خواهی چرا تو ای آفَت جانها
