میان جمعم منولی دلم تنهاست لبم چوگل خندان دودیده ام دریاست لب ازبرون خندددل ازدرونگرید زبرق چشمانمنشان غم پیداست توشاهدی ای غم چگونه میخندد گلی که پژمرده دل من است ان گلکه از جفامرده زمن چه می پرسی که ازچه می نالم همیشه می گریددلی که افسرده توشاهدی ای غم
