متن آهنگ شب بود بیابان بود فریدون فرخزاد

شب بود بیابان بود زمستان بود

بوران بود سرمای فراوان بود

یارم در آغوشم هراسان بود

از سردی افسرده و بی‌جان بود


از بهر آن سیمینبر خوشگل

از جسم و جان خود بودم غافل


میکوشیدم بهرش از جان و دل

میبردمش با خود سوی منزل


گیسویش، از باد و باران گشته آشفته

در مویش گویی مروارید غلتان خفته


طی شد راه دشوار، آخر بر من و یار

با بوسه‌ای گرمی به او دادم

با لبهای چون قند، بر رویم زد لبخند

برد آنهمه رنج و غم از یادم