ای بزرگ ِ موندنی خدانگهدار ای طلایه دار ِ روز خدانگهدار رفتنت مرگ ِ گذشته های ِ ما نیست ای حماسه ی ِ هنوز خدانگهدار خدانگهدار
کوچه ی ِ ما هنوزم بن بست ِ اما دیگه تا رود ِ بزرگ راهی نمونده خونه این خونه ی ِ ویرون! خیلی وقته که من و مارو بهم دیگه رسونده گرمی ِ دست ِ نوازش گر ِتک پشت بار ی دیگه مرهم ِ زخم های ی من شه کاش بازم یه لحظه تو این ظهر ِ تن سوز سایه ی ی تو همه ی ِ دنیای ی من شه ای بزرگ ِ موندنی خدانگهدار ای طلایه دار ِ روز خدانگهدار
تو که آخرین پناه ِ گریه بودی زیر ِ آوار ِ کدوم غصه شکستی؟! از دل ِ غنچه ها خون فواره میزد وقتی که تو باغ ِ شب چله نشستی سرنوشت ِ عروسک ِ قصه تو اینبار به ضیافت ِ یه خواب ِ ابدی برد نیستی و چغدها تو گوش ِ هم میخونن که پلنگ ِ زخمی تو جنگل ِ شب مرد بی تو مثل ِ قصه های ِ ناتمومم از منی که بی تو ویرون شده خستم تن ِ تو تنه صمیمی ِ تو نیست و من مث ِ یه آینه تو خودم شکستم
ای بزرگ ِ موندنی خدانگهدار ای طلایه دار ِ روز خدانگهدار خدانگهدار خدانگهدار
