خدا... بسم از هوا گرفتن که پری نماند و بالی به کجا روم ز دستت که نمی دهی مجالی در فراغی همه عمر صبر کردن به امید آنکه روزی به کف اوفتد وصالی
غم حال دردمندان عجب گرت نباشد که چنین نرفته باشد همه عمر بر تو حالی سخنی بگوی با من که چنان اسیر عشقم که به خویشتن ندارم ز وجودت اشتغالی چه نشینی ای قیامت، بنمای سرو قامت به خلاف سرو بستان که ندارد اعتدالی دگر آفتاب رویت منمای آسمان را که قمر ز شرمساری بشکست چون هلالی
خوش آنساعت که یار از در در آیو شو هجرون و روز غم سر آیو ز دل بیرون کنم جان را به صد شوق همی واجم که جایش دل بر آیو
نسیمی کز بن آن کاکل آیو مرا خوشتر ز بوی سنبل آیو چو شو گیرم خیالش را در آغوش سحر از بسترم بوی گل آیو
