خنده ها خشکیده از درد--- شاخه ها پوسیده و زرد قصه ها سرتا سری نیست چشمهای مادران خیس دختران در خاک مدفون نخلها را ریشه در خون آسمان سربی افق سرد دشت بی ماه ، شهر بی مرد ترس و تشویش در شبان تلخ این شهر روز و خورشید با زمین شهر شب قهر کوچه ها مردی ندارند مردها صید شکارند بر تن این خاک افشان، کاش باران ببارد کاش باران از دل خاک ،شاخه ای از گل بر آرد یک نفر از جنس خورشید ، در سیاه شب درخشید یک نفر با بیرق نور ، شب چراغی گشت و تابید غار تنها در تن کوه ، مرد تنها در تن غار آسمان پایین تر از قبل ، لحظه ی موعود دیدار در افق برقی درخشید آسمان پایین تر آمد بانگی از یک گوشه بر شد اقرا اقرا ای محمد ای محمد
