نذاشتن ببینی تو دلواپسیمو نبودی ندیدی غم بی کسیمو به خلوت چو شمعی غریبانه سوختم ولی پیش رویت چو گل چهره افروختم پس از شعله دیدی به هر کنج خانه نگفتم چه سوزی پس هر زبانه
مثل تو من هم سراپا آه و دردم من هم غریقم و اسیر موج سردم تو قمار عشق تو تنها نباختی من هم پس از تو نازنینم گریه کردم هرگز ندیدی تو مویه های شبانه من هرگز نگفتم بی تو چه سرده کاشانه من
بی تو شکستم اما دم نزدم سوختم بی تو تکیدم اما لب از گلایه دوختم بی تو شکستم اما دم نزدم سوختم بی تو تکیدم اما لب از گلایه دوختم بی تو ز باغ شادی هرگز گلی نچیدم اما سوز جفای صد خارو من چشیدم نچیده گل ندامت از باغبان شنیدم نچیده گل ندامت از باغبان شنیدم هرگز ندیدی تو مویه های شبانه من هرگز نگفتم بی تو چه سرده کاشانه من هرگز ندیدی تو مویه های شبانه من هرگز نگفتم بی تو چه سرده کاشانه من
