من اگر قصه نباشم میگم اون سنگ صبورم باتو همسایه خورشید بیتو خاک سرد گورم باتو همساده خورشید بیتو خاک سرد گورم من پر از سکوتو دردم جز تو اشنا ندارم یه جوری حرف میزنم که انگاری خدا ندارم یه جوری حرف میزنم که انگاری خدا ندارم اگه روز اشنایی همه حرفامو میگفتم میگمو از درو دیوار بوی غم نمیشنفتم میگمو از درو دیوار بوی غم نمیشنفتم من پر از سکوتو دردم جز تو اشنا ندارم یه جوری حرف میزنم که انگاری خدا ندارم یه جوری حرف میزنم که انگاری خدا ندارم رنگ چشماتو میدونم همه حرفاتو میخونم باهمه حرفای تازه میامو پیشت میمونم تو اگه دوسم نداشتی بجای اون قهرو اشتی لا اقل بمن میگفتی پس چرا پیشت میموندم یا برات اواز میخوندم مثل لاله میشکفتی من پر از سکوتو دردم جز تو اشنا ندارم یه جوری حرف میزنم که انگاری خدا ندارم یه جوری حرف میزنم که انگاری خدا ندارم اااااااااااااااااااای اماانم نفست دیده بودم کاشکیای گل در جانم که جانم در جوانی سوخت ای جانم بقربانت تحمل گفتیو تحمل گفتیو منم که کردم سالها اما چقدر اخر تحمل بلکه اخر یادت رفته پیمان
رنگ چشماتو میدونم همه حرفاتو میخونم باهمه حرفای تازه میامو پیشت میمونم تو اگه دوسم نداشتی بجای اون قهرو اشتی لا اقل بمن میگفتی پس چرا پیشت میموندم یا برات اواز میخوندم مثل لاله میشکفتی من پر از سکوتو دردم جز تو اشنا ندارم یه جوری حرف میزنم که انگاری خدا ندارم یه جوری حرف میزنم که انگاری خدا ندارم یه جوری حرف میزنم که انگاری خدا ندارم یه جوری حرف میزنم که انگاری خدا ندارم
