پیش رویم بگشا پنجره ای تا از آن پنجره پرواز کنم روحم از قید تن آسوده شود هستی دیگری آغاز کنم از پس پرده این ابر سیاه شهرک خاکی ماه روشن نیست به دل دیده ما آدمیان جلوه عاطفه هر زن نیست روحم آزرده مرا وسوسه بیهوده مکن دگر این لحظه تن پاک من آلوده مکن یاریم کن که رود از یادم غم دیرینه این خاطره ها شوق پرواز سراپای مرا میکشد تا پس این پنجره ها روحم آزرده مرا وسوسه بیهوده مکن دگر این لحظه تن پاک من آلوده مکن
