غریوی رعد آسا از اعماق ِ نهانگاه ِ طاقت زدگی غریو ِ شوریده حال گونه ای گریخته از خویش از بُرجواره ی ِ بامی بی حفاظ غریوی بی هیچ مفهوم ِ آشکار در گمان بی هیچ معادلی در قاموسی بی هیچ اشارتی به مصداقی به یکی نه غریو کش ِ شوریده حال را غربت گیرتر می کنیم به یکی آری اما چون با غرور ِ همزبانی در او نظر کنی خود به پژواک ِغریبی رهاتر از او بدل می شوی به شیهه واره ی ِ دردی بی مرزتر از غریب ِ شوریده سر ِ به بام و بارو گریخته و بیگار ِ دلتنگی را به مشغله ی ِ جنونش میخکوب می کنیم
