یهو کند از روی خاکا رو به شهر آسمونا شد رها تو اوج ابرا مثل قطره ای تو دریا
چشاشو دوخت به ستاره کرد به ماه شب نظاره اما دید حتی تو این اوج باز می خواد که پر درآره
هر چی گشت تو کهکشون ها نشد اون گمشده پیدا آروم آروم پایین اومد تا دل یه باغ زیبا
وه چقدر شعر و ترانه تو فضای عاشقونه هیچی جز عشق و رفاقت از پرنده نمی مونه
عاشق و خونه نشین شد غرق دردی دلنشین شد ساکن آسمونا باز اهل عشقای زمین شد
یکی گفت یادت میادش که رو ابرا پا می ذاشتیم پولک ستاره ها رو از رو شب ها بر می داشتیم حالا در به در رو خاکه دنبال عشقی حقیقی نکنه تو دل پستی مثل خاکیا بمیری
مثل ققنوس به تن آتیش بنداز و بذار بسوزه وقتی آتیش سحر سوز دامن شب خود روزه
هر چی گشت تو کهکشون ها نشد اون گمشده پیدا آروم آروم پایین اومد تا دل یه باغ زیبا
