بگو ای دل باد بهاری را گذری کن از کویش راز ایام بیقراری را ببر از ما به سویش
جان بر افروز خانمان سوز دیده ام را گریه آموز رونهون کرد دل نشون کرد تیر هجرش قتل جون کرد
بی تو پریوش سینه در آتش دیده در آب است ای گل زیبا رسم تو با ما ناز و عتاب است نوبهار است ای یار دیرینم پر ز می کن ساغر را دور از آن چشمانت کجا بینم نوبهار دیگر را
جان بر افروز خانمان سوز دیده ام را گریه آموز رونهون کرد دل نشون کرد تیر هجرش قتل جون کرد
شد ز کنارم از چه نگارم فصل بهار است سرو روانم راحت جانم دل بیقرار است ای که بودی چو جان در آغوشم گرچه پیمان بشکستی کی ز خاطر شوی فراموشم که امید دل هستی
