متن آهنگ گفتگوی تمدن ها مجتبی شاه علی

خدایی که آدما رو همه ز یک دل آفرید
جایی می خواست واسه خودش توسینه ها دل آفرید

می خواس که دل زنده باشه عشقو بهش ارزونی کرد
ابر چشا بارونی شد سیل اومد و ویرونی کرد

ای خدا دلم یه دریای غمه که صفا توی دلا خیلی کمه
دلی که باید باشه خونه عشق جای کینه آدم با آدمه

خدا دل آدما رو واسه محبت آفرید
آدم با نا مهربونی تو دلها نفرت آفرید

تفاوت رنگ و نژاد تنوع مذهب و دین
واسه تنفر تو دلا هزار تا علت آفرید

دنیا از جنگ و جدل خسته نبود
راه گفتگو اگه بسته نبود

عرصه زمین و هر گوشه اون
میدون جنگ دوتا دسته نبود

آدم چه بیگانه شده با هر چی دوس داشتنیه
مگه که عاشق میشه بود با قلبی که آهنیه

با مهربونی می تونیم به درد هم دوا باشیم
تو دنیای غریبه ها صدای آشنا باشیم
شعر : محمد علی شیرازی

آهنگساز : مجید رضا زاده