گل خشکم من که در اين دفتر ماندم غم تنهايي همه زين دفتر خواندم هر برگم به ياد او شد صد فصل آرزو من و تنهايي و خاموشي من و اين کنج فراموشي
سويم اگر آيد فتنه گري که مرا,کرده ز شاخه جدا بر مرمر دستش با لب بوسه طلب,بوسه زنم به خدا گردي بر رخ دارم زين غم بي پايان. از حسرت پژمردم ناديده خزان.
روزي من به صفا همچون رويش بودم عطر افشان به سر مٌشکين مويش بودم آن زيبا که ز خود کامي برد از يادم مي خواهم که به ديدارش سازد شادم
ترسم در کنار يارم ننشيند مگر غبارم [ آهنگ های ایرانی و موزیک آلبوم های جدید در ایران ترانه ]هر برگم به ياد او شد صد فصل آرزو من و تنهايي و خاموشي من و اين کنج فراموشي
