یک گل میخک یک گل میخک کز اون یار افسونگر هدیه گرفتم هدیه گرفتم با لبخندی جان پرور دیدم دارد عزم رفتن گفتم کو مرا مجال سخن؟ کی آیی دگر به دیدن من؟
گفتا آیم بار دیگر آن دم کاین گل گردد پرپر روی تو به آرم خندان با تو شود هم پیمان
تو دلم را شکستی و رفتی گل میخک ز دست من افتاد دو سه روزی نشاندمش در بر شده بودم به وعده ای دلشاد دیده من پر گهر شد از جفای تو وای دیده من پر گهر شد از جفای تو وای
گل شد پژمرده دلدارم نیامد دل شد افسرده غمخوارم نیامد شد این دل پر خون از جور گردون وز دوری او دل گشته مجنون
